Stonka ziemniaczana |
![]() Stonka ziemniaczana (Leptinotarsa decemlineata Say)Długość: około 10 mm.Barwa: żółta, na pokrywie skrzydeł znajduje się 10 czarnych pasów, na przedpleczu kilka nieregularnych czarnych plam. Ciało: owalne, silnie wysklepione o płaskim spodzie, czułki średniej długości masywne. Oczy znajdują się po bokach głowy. Zimowanie: zimuje w glebie na głębokości 10-20cm. Stonka ziemniaczana opuszcza zimowiska w Tm samym okresie kiedy zaczyna kwitnąć kasztanowiec zwyczajny. Rozmnażanie: już w kilka dni po opuszczeniu zimowiska, stonki przystępują do rozrodu. Samica składa od czerwca do połowy sierpnia 500-3000 jaj, o kolorze żółtawym. Larwy żerują na liściach żywiciela przez około 11-30 dni przechodząc cztery wylinki (stadia). Przepoczwarczenie odbywa się w glebie, a po około 3 tygodniach pojawiają się w postaci dorosłych stonek ziemniaczanych. Zdarza się że we wrześniu pojawia się drugie pokolenie. Występowanie: początkowo stonki występowały w Ameryce Północnej i środkowej, a obecnie także w Europie (przełom XIX i XX wieku – pierwsze stonki odnotowano w Europie) i Azji. Pochodzą z Kolorado w USA, dlatego też bywają zwane żukiem z Kolorado, kolorado lub chrząszczem kolorado. Szkodliwość: żerują na ziemniakach. Żywią się ich liśćmi, kwiatami i łodygami. Powoduje to spadek plonu bulw a często nawet zasychanie roślin. Chrząszcze żerujące wiosną uszkadzają bulwy sadzeniaków. Zwalczanie: zabiegi chemiczne - w okresie nalotu chrząszczy po przezimowaniu (wiosna), - gdy larwy żerują, - w okresie wylotu chrząszczy (po zakończeniu rozwoju pierwszego pokolenia). Plaga stonki: pierwsze chrząszcze zaobserwowano w Polsce w latach 40. XX wieku, a upowszechniły się i zaczęły stanowić poważny problem w latach 50. Wtedy też organizowano akcje zbierania chrząszczy i larw stonki. W pierwszych dziesięcioleciach PRL-u, stonka ziemniaczana traktowana była jako główny powód niedoborów na rynku żywności, nazywano ją wrogiem socjalizmu. |